jueves, 23 de julio de 2009

Diminuta...

Yo era una niña diminuta, que vivía sola en mi diminuto mundo, en el que tenía una diminuta casita... Y jugaba sola entre los diminutos árboles de mi diminuto mundo, mientras esperaba a que llegase la noche, para irme a mi diminuta casita...

Y allí, en mi diminuta cama soñaba... Soñaba que tenía unas diminutas alas y que podía volar! Volaba con mis diminutas alas cientos y cientos de kilómetros bajo las diminutas estrellas y la diminuta luna que vigilaban el cielo de mi diminuto mundo...

Soñaba que podía volar hasta llegar allí... Y no tenía miedo a la oscuridad, a pesar de que yo era una niña diminuta, que vivía sola en mi diminuto mundo. Porque volando con mis diminutas alas hacia ti me sentía un poco menos diminuta...

Y al llegar allí, revoloteaba, diminuta, entre tus sueños y me engrandecía al verte sonreir... Dejaba de sentirme gris e inundaba todo, todo, todo de diminutas pinceladas de colores.

Pero al amanecer debía volver a volar con mis diminutas alas hacia mi diminuto mundo, en el que volvería a jugar sola entre los diminutos árboles, esperando a que llegase de nuevo la noche... para soñar de nuevo que podía volar y volaba hacia ti!!!



(La culpable es la tormenta... )

miércoles, 22 de julio de 2009

XaN...

-¡XAN!! ¿Non me oes? ¡Como se che ocorra facelo vas saber quen son eu! Deixa que logo... -berraba a tía polo rapaz. -¡Baixa desa condenada! ¡Mala a hora na que teu padriño che arranxou a dichosa bicicleta! ¡Vas caer, Xan, vas caer!

Pero nada, Xan como se oira chover. Alí estaba, no alto da costa, montado enriba da bicicleta, disposto a baixar como tantas outras veces fixera xa durante toda a mañá. Súa nai seguía a berrarlle, coas mans en alto.

-Este demo de rapaz... Un día vainos dar un disgusto. Pero mire o que lle digo, miña nai, ese día aínda ha de levar por enriba. ¡E Moncho vaime escoitar cando chegue! Doulle ós dous o demo que facer...

E velaí volvía o meu curmán a baixar a costa a toda velocidade, como se fose un lóstrego. Chamabame a atención a súa expresión de concentración: os ollos abertos como pratos, os beizos oprimidos e as mans agarrando fortemente o manillar da dichosa bicicleta. Tiña oito aniños, aínda que semellaba ter menos. Entre que era mal comedor e entre que tiña o formigueiro no cú todo o día pois...

-¡Mamá, que non me pasa nada! ¿Ves? Xa baixei a costa outra vez, é unha pasada. Deberías probar -espetáballe o rapaz á súa nai, facéndoa rabiar aínda máis. - É o mellor regalo que me puido facer o padriño. E despois pregúntanme os amigos se non me aburro na aldea. ¡Se a aldea é o mellor que hai! ¿Cando vimos vivir para aquí, mamá?

-Érache o que nos faltaba -murmuraba a tía.

A avoa ría a gargalladas coas ocorrencias do neto, gozaba vendo o neno desfrutar tanto. Eu, namentres, xogaba co meu irmán, que adobecía por acompañar a Xan nas súas aventuras. Pero era aínda moi pequecho para semellantes menesteres.

-¡Oe, Carliños!Ti non te preocupes, que cando volva o padriño ben lle pido que nos faga un remolque e así xa baixas comigo a costa. ¡Qué ben o imos pasar! ¡Qué ben o imos pasar! -dicíalle Xan ó meu irmán, mentres pasaba a man pola fronte. -¡Vai un calor!

Meu irmán asentía todo ilusionado e esperaba ansioso a que papá, o padriño de Xan, chegase para comezar xa a construir o remolque que o faría divertirse tanto como se estaba divertindo o curmán.

Chora...



Chora, chora e non deixa de chorar. ¡Sabe Deus o que ten esta rapaza! Eu é que non mo explico. Nunca antes tal vira. Pero, a ver, parruliña, ¿ti non ves que a area non fai nada? Mira, mira como a collo coa man e non me traba. Neniña, non chores máis, ¡ho!

Hei rematar con dor de cabeza de tanto que chías, que todo te me asemellas a un paxariño famento. ¡Senta aquí, no meu colo, veña! Aquí non hai area, ¿non ves? E deixa de chorar... que estás toda fea.

E dálle coa choreira. Manola, ¿ ti viras cousa igual? Terlle medo á area. Non sei como se lle dou con esa teima. O verán pasado non fixera tal teatro. Estou por chamar á nai. ¿Ti que dis? Que a leve de volta á casa. E se segue neste plan será o que teña que facer, Manola.

Cativiña miña, cala un pouquiño xa, que nin das respirado. A area é boa, ¿facemos un castelo? Ala, cólle o caldeiro, faime caso, bonitiña. Nada, non fas caso. Ben me lembras ó toxo de teu pai, que era destas feituras... ¡Boa herdanza che deixou, ho!

Ti ris, Manola, pero a min non me fai nin un chisco de gracia. Está toda a xente á mirar para nós. Aínda han pensar que chora porque lle dei unhas azoutas. ¡E diso nada! Aínda que merecer ben as merecía, así ía chorar por algo, ía.

¿E se imos á auga? Ven, que te limpo esas bágoas da cara. Dálle coa teima de chorar. ¡Vaise enfadar a avoa, eh! Mira que fresquiña está a auga. Senta na beira, senta. ¿Prefires estar aquí? ¿Quedamos aquí? ¿Si? Así me gusta, rematouse o chorar, que as neniñas fermosas coma ti non choran. A ver unha sonrisiña para a avoa...

E aínda menos mal que calou. Xa estaba por vestila e levala a xunto da nai. Mira ti para o teu neto, que feito que é. Chegou, e dende aquela aí o está, todo entretido xogando con aqueles nenos madrileños. Así dá gusto, dígocho eu. Esta xa parece que aplacou. O conto será cando a volva levar para a area, que tampouco a podo ter a remollo toda a tarde.

Xa vai sendo hora da merenda. Voulla ter que dar na auga, que agora que calou, non teño ganas doutro festival. Aínda che me ha de saír cantante, Manola. A ver, bonitiña, imos merendar. Mira que plátano tan saboroso che trae a avoíña. Tes famiña, ¿non? Non me estraña, xa se che foron tódalas forzas chíando. Así me gusta, que comas todo.

Si, Manola, si... Cando rematen a merenda xogámoslle unha partida. Boa razón levas. Se che entendo ben, que nós tamén temos dereito a descansar un anaquiño.

lunes, 13 de julio de 2009

Playa...


La prefería cuando no era tan conocida, cuando los domingos podía pasear por ella como si fuese un lunes o un martes... como si fuese otoño. La prefería cuando no veía la arena llena de pisadas, cuando era ella casi la única que deslizaba sus pies sobre la fina arena, dejando su rastro...

Pero desde unos años atrás, sólo podía ser casi la única en otoño o en invierno... Desde unos años atrás la playa se había masificado... Gente de todos los sitios se daba cita allí cada primero de julio para disfrutar de las vacaciones. Abuelos y abuelas, padres, madres, niños, niñas, perros y todo un zafarrancho de miles de juguetes y artefactos extraños se adueñaban durante dos meses de aquel paraíso que empezaba a perderse...

Era domingo, sí! La interminable hilera de coches aparcados a la entrada de la playa certificaba sus peores augurios. Unos niños pataleaban y chillaban porque su abuela no les quería comprar unos helados. Mientras tanto, el supuesto abuelo hacía lo imposible para cargar con las colchonetas, la nevera, las sillas y demás enseres. Ella le ofreció su ayuda y el señor la aceptó con una gran sonrisa.

De camino al mogollón de gente se hicieron las típicas preguntas que se hacen las personas nada más conocerse y cuando los pobres abuelos llegaron a su destino, ella se despidió de ellos con una sonrisa en los labios y un hasta pronto...



(continuará...)

Bicho!!!

Lárgate!!- gritas para tus adentros. Acabas de sacudir la toalla y una ráfaga de viento vuelve a inundarla de arena fina... Siempre ocurre lo mismo! Y para colmo, el bichejo ese la tomó contigo. Qué por más que lo lanzas con tu dedo índice lo más lejos posible, el pequeño diabillo no cesa en su intento de hospedarse en tu toalla, al igual que la arena que desalojas cada dos por tres...

Pero qué feo eres! -exclamas mientras observas como inicia de nuevo su carrera sobre el pequeño desierto de arena para llegar a su destino. El sol brilla con fuerza en lo alto del cielo, pero no es obstáculo para el bichejo que sube por las pequeñas dunas a una velocidad infernal, como si no le supusiese esfuerzo ninguno venir desde casi la orilla...

Por qué a mi? Es que no ves que hay más gente en la playa? Y mira que hay toallas vistosas, bicho! -murmuras como si el insecto te estuviese escuchando. No me gustas!! No te has dado cuenta?? Me estás empezando a poner de los nervios!!! -sigues hablándole mientras dejas que un puñado de arena se desplome sobre él, sepultándolo... pero sólo durante unos segundos. Porque, para tu sorpresa, el bicho aparece sobre el montón de arena de nuevo...

Serás!!! No me vas a ganar esta guerra, no señor!! - le replicas cogiéndolo en tus manos y llevándotelo hacia la orilla... El agua está algo más fría que habitualmente. Pero no importa, todo es cuestión de acostumbrarse...

Te vendrá bien un bañito después de tanto corretear por tu desierto! Ale, a nadar, bicho!!

Y te vas a la toalla...