MaRuXía...

Maruxía... Os tombos das ondas cando baten contra a area escóitanse perfectamente... É cedo, moi cedo, ou iso é o que indica o espertador que se apoia sobre a mesiña de noite. Pero non podes durmir máis... Co paso do tempo sintes que as noites se te fan cada vez máis longas, que preceisas durmir menos horas... E iso que eras ben durmiñona!!! Estase ben na cama, nesa cama que sempre dis que é demasiado grande para ti; esa cama que sempre dis que vas trocar por unha máis pequecha e xeitosa, pero os nestos pídente que non a retires: "gústanos durmir contigo, avoiña".

Zoa o vento con forza... Ata mesmo semella que está a chover. E estando así, esperta ó caloriño da colcha sobre o teu corpo, lembras aquelas noites de treboada, nas que a túa irmá xemelga e ti vos apertabades fortemente para non pasar frío e para facer máis levadeiro ese medo que vos daban os tronos. E lembras que daquela a vosa camiña era moito menos cousa que as de agora... bastante menos, abofé! E sintes como un calafrío che percorre o corpo, cando rememoras todas esas longas noites de frío, nas que non había mantas nin colchas que chegasen para desbotalo do corpo. Pero ainda sí, sorrís lembrando, porque a pesar das penurias foches moi feliz na túa nenez. E escoitando o zoar do vento diste a ti mesma: " Hai que ver Maruxa, como cambiaron as cousas!"

Maruxía... Reláxate escoitar a bravura do mar, mentres imaxinas como a escuma das ondas bica bruscamente ás rochas... Sempre sentiches algo especial polo mar... Ese mar que tantas veces vos dou ledicias, alimento, pero que tamén se levou con el á persoa que o dera todo por ti sempre, ó teu home... Aínda así, a pesar de todo, segues sentindo algo especial polo mar. E non é odio, nin medo, quizáis respeto... pero tamén atopas nel esa forma de evadirte dos problemas diarios.