martes, 9 de junio de 2009

Puertas y tapas!

Esta noche he soñado con un montón de puertas abiertas... Tantas, que de sólo pensar que tenía que cerrarlas todas me entraba una angustia horrible! Por si eso fuese poco, al final de toda esa hilera de cientos de puertas abiertas aparecían también cientos y cientos de retretes -wc, urinarios o como diantres se llamen- también con las tapas subidas... Y si ya mi angustia era horrible al visionar las puertas, cuando visioné las dichosas tapas subidas de los retretes esa angustia se tornó en cabreo, incluso en ira...

"Vaya sueños raros tiene ésta", pensaréis... Y yo como gallega que soy, os digo: en parte son raros y en parte no... Es un sueño raro porque no creo que mucha gente sueñe con ese tipo de cosas -o sí, quién sabe! Si eso ocurriese... ruego que ese alguien se ponga en contacto conmigo, más que nada para intercambiar visiones- Pero no es tan raro si os digo que tengo dos pequeñas manías: cerrar las puertas cuando están abiertas y bajar las tapas de los urinarios. De hecho sólo hay una cosa que supera esa angustia y ese cabreo: los vecinos de abajo- a estos mejor les dedico un párrafo aparte, porque también habría que darles de comer aparte.

Mis vecinos... Son dos individuos -chica y chico, pareja supuestamente y más que supuestamente (a los hechos me remito, y a los ruídos también)- que les encanta montar escándolo independientemente de la hora que marque el reloj, ya sea día laborable o festivo, ya llueva o el sol luzca de forma impresionante... A ellos les da igual: les encanta montar jaleo! Qué si cantar... que, por cierto, no voy a ser yo quien lo diga, pero no es lo suyo... Qué si escuchar la tele a 40 de sonido o más -deben de tener un home cinema alucinante, porque a veces incluso parece que yo actúo en esas películas... Qué si cambiar los muebles de sitio a las 3 de la madrugada, por ejemplo... Les encanta el ruido! Apostaría lo que fuese a que si pasan más de medio día sin hacer ruído les sale una úlcera o algo así! Y menos mal que me abstengo de comentar ciertos "ruídos" de alcoba, que... Válgame Dios!! Pues a estos mozos no los soporto!! No es que tenga nada en contra de sus personas, pero una también necesita descansar, estudiar, relajarse... disfrutar del silencio en alguna ocasión, leche!!!

Mejor sigamos con esas dos pequeñas manías... Llamadme obsesiva si queréis, pero yo creo que si han hecho puertas y tapas es para algo no???

Porque si no hiciesen las puertas para cerrarlas (y evidentemente, también para abrirlas) para qué se habrían inventado? Cómo ornamento?? O el tipo o la tipa que las inventó se dijo: "Cachis, tengo que inventar algo para este agujero de aquí, que si no queda esto muy soso". Si las puertas son como las ventanas... Pero resulta que nos da más por cerrar las ventanas que por cerrar las puertas. Aunque yo, y no voy a echarme flores, ya sabía desde bien pequeña que las puertas están para eso... Y si no, que se lo pregunten a mi madre... que siempre me veía intentando llegar a los pomos para cerrarlas. Qué queréis! Cada uno elige sus métodos de entretenimiento, no?

Con lo de las tapas de los wc tres cuartos de lo mismo... No es que de pequeña me entretuviese también bajándolas, no... Me refiero a que si las han hecho no ha sido porque les sobraba material... Y que yo sepa no se venden retretes sin tapa! Es que me imagino la situación en uno de esos establecimientos de Roca: " Oiga, me gusta éste, pero a mi parecer le sobra un detalle: no venden retretes sin tapa?" O un anuncio en el que ponga: "Oferta anti-crisis!! Llévate un wc sin tapa, te hacemos el 30% de descuento" Ya de sólo pensarlo me entra la risa... Aunque, oye! No es mala idea, eh!! Fijo que habría mucha gente que se decidiría a comprarlos y, sobre todo, tíos! Y no es que sea feminista ni nada de eso, pero creo que terminaré haciendo una tesis doctoral en la que explique este extraño fenómeno: casi un 100% de los tíos ignoran el uso de la tapa del retrete, por eso siempre la dejan subida. Y esto que digo está basado en pruebas empíricas eh!!

domingo, 7 de junio de 2009

Pensamientos...

Los donuts nuevos son una mierda!! Tienen demasiado azúcar para mi gusto, se hacen empalagosos. Y teniendo en cuenta que yo soy más de salado... Pero lo más importante: los donuts nuevos son una mierda porque es imposible abrirlos sin hacer ruido!!! Y no es que yo tenga algo en contra del ruido... Para nada! Y mucho menos tengo algo en contra de ese ruido... Pero teniendo en cuenta que estoy en una biblioteca, entiendo que no es muy agradable escuchar ese "craggg". Así que lo dicho, los donuts nuevos son una mierda!

Menos mal que tengo pistachooos!! Ay, los pistachos, qué ricos están, eh!! Sólo hay una cosa que no me gusta de los pistachos, y no de todos los pistachos... No me gustan, me desconciertan los pistachos que no tienen la cáscara semiabierta, esos pistachos que vienen encerrados, como escapando de todas esas personas que queremos deleitar nuestro paladar con su agradable sabor... Por qué nos odian tanto?? Será instinto de supervivencia??

Si, valee... Me aburro! En qué lo habéis notado?? Pero no es porque no tenga cosas que hacer... Supuestamente, si estoy en una biblioteca, un sábado por la noche, de madrugada, será porque tengo cosas que hacer. Evidentemente... si! Pero bueno, por eso mismo... porque es sábado por la noche, de madrugada, para más inri, es por lo que no me apetece hacer nada de lo que tengo que hacer... Me da pereza! Y como mi conciencia aún no ha hecho acto de presencia reclamándome mi irresponsabilidad pues aprovecho y divago sobre cuestiones de relevante trascendencia...

Y mientras ordeno el montonazo de apuntes que tengo delante mia, pienso que lo que realmente me apetece es irme a casa. Llegar, descalzarme y notar el suelo frío bajo mis pies... Irme a casa y descansar... si! Aunque tampoco haría ascos a un paseo... Es más, el paseo se me antoja mucho más interesante ahora que descubro que está lloviendo. Connotación erótica tiene la lluvia...

Me atrae demasiado la idea de ese paseo bajo la lluvia... Voy a utilizar mis dotes de persuasión para lograr escaparme de los donuts nuevos, del cúmulo de apuntes, de los pistachos desconcertantes que se esconden en la cáscara, de las cosas que tengo que hacer y que no hago, de la conciencia que aún no ha hecho acto de presencia, de la biblioteca, del aburrimiento... Voy a persuadirte para que pasees conmigo bajo la lluvia!

No hay nadie como tú...


Me gusta la forma que tienes de no asustarte ante nada, la forma en que le buscas a lo negativo el lado positivo, la sonrisa que me ofreces para que me tranquilice cuando más lo necesito...

Aún sigo ruborizándome cuando fijas tu mirada en la mía y la mantienes dulcemente, aún me pongo nerviosilla cuando llevo días sin verte y por fin! nos volvemos a reencontrar! Y me encanta esa sensación, ese cosquilleo que viaja por todo mi cuerpo...

Me emocionan esos abrazos cálidos y protectores que nunca antes me habían dado... Incluso me emociona la forma que tienes de picarme, porque nadie consigue "hacerme rabiar" así!

Aprendo de los consejos que me ofreces, esos consejos tan oportunos... Y admiro la capacidad que tienes de conseguir que crea en mi misma cuando lo veo todo tan oscuro; esa confianza que tienes en que pueda conseguir cualquier cosa, por muy "imposible" que yo lo vea...

Cuando siento que el mundo pesa demasiado sobre mis hombros, cuando las lágrimas desbordan a mis ojos, cuando no encuentro una válvula de escape... Ahí estás tú!!! Acariciándome el alma, ofreciéndome ese paracaidas que me permita lanzarme al vacío olvidando todo lo que me abruma, tendiéndome la mano para que avance segura y con confianza...

Sólo puedo decirte... No hay nadie como tú!

:) (L)

martes, 2 de junio de 2009

MaRuXía...

Maruxía... Os tombos das ondas cando baten contra a area escóitanse perfectamente... É cedo, moi cedo, ou iso é o que indica o espertador que se apoia sobre a mesiña de noite. Pero non podes durmir máis... Co paso do tempo sintes que as noites se te fan cada vez máis longas, que preceisas durmir menos horas... E iso que eras ben durmiñona!!! Estase ben na cama, nesa cama que sempre dis que é demasiado grande para ti; esa cama que sempre dis que vas trocar por unha máis pequecha e xeitosa, pero os nestos pídente que non a retires: "gústanos durmir contigo, avoiña".

Zoa o vento con forza... Ata mesmo semella que está a chover. E estando así, esperta ó caloriño da colcha sobre o teu corpo, lembras aquelas noites de treboada, nas que a túa irmá xemelga e ti vos apertabades fortemente para non pasar frío e para facer máis levadeiro ese medo que vos daban os tronos. E lembras que daquela a vosa camiña era moito menos cousa que as de agora... bastante menos, abofé! E sintes como un calafrío che percorre o corpo, cando rememoras todas esas longas noites de frío, nas que non había mantas nin colchas que chegasen para desbotalo do corpo. Pero ainda sí, sorrís lembrando, porque a pesar das penurias foches moi feliz na túa nenez. E escoitando o zoar do vento diste a ti mesma: " Hai que ver Maruxa, como cambiaron as cousas!"

Maruxía... Reláxate escoitar a bravura do mar, mentres imaxinas como a escuma das ondas bica bruscamente ás rochas... Sempre sentiches algo especial polo mar... Ese mar que tantas veces vos dou ledicias, alimento, pero que tamén se levou con el á persoa que o dera todo por ti sempre, ó teu home... Aínda así, a pesar de todo, segues sentindo algo especial polo mar. E non é odio, nin medo, quizáis respeto... pero tamén atopas nel esa forma de evadirte dos problemas diarios.